Jon Benitok Bulkada liburua plazaratu zuen 2010ean. Entresaka eginda poema eder hau aukeratu dugu zuon gozagarri.
ESTALTZEN
Kamiseta erantzi diozunean
bistan geratu zaio
sorbaldatik behera doan larru-lautada.
—Zauriaren arrastorik geratzen zaizu?
Bukatu zela esateko
parkean egon zinetenetik ez duzue elkar ikusi:
zazpi hilabete luze pasa.
Ilargi laurden baten forma du orbanak.
Nondik begiratzen den,
aho bat da irribarrez.
Alderantziz begiratuta,
ezker bularra ireki zion
ezpata arabiar bat da.
—Min egiten dizu oraindik?
Memoriak goldearekin urratzen du.
Zer egin zenuen laguntzeko eskatu zizunean?
Zail da ahazten: ezin du.
Desertu handiak daude munduan
baina luze zabalenak
norbere baitakoak izaten dira.
Bazterketari adiskidetasuna deitu zenioten
eta suntsitzen gaitzak diren
harresiak jaso zituen denborak.
Nola jokatu ezer gertatu ez balitz bezala?
Baina eskuek arrazoien kontrako bideak hartzen dituzte.
Hatzek ez dute larrua ahaztu.
Bizi nahiak elkar estaltzen dira.
—Damua… etorriko da.
Begiak ixten dituenean
supermerkatuan irudikatzen du berarekin
etorkizuna orgaren erabakimenez gidatzen.
Beso artean estutzen du,
aspaldiko mamuak ito
eta bizidunak gorde eta ez galtzeko.
Errazagoa zatekeen plazer nahiak elkartu
eta gauzak nola joango diren ez dakiten
iraganik gabeko bi ezezagun balira.
Lehengo larru beraren gainean
hatzarekin zauriaren ertzak marraztu dizkiozu,
eta ondo dakizuna berresteko galdetu:
—Hemendik lapurtu nizun bihotza?
