San Telmo Museoak Gervasio Sanchez argazkilariaren Bizitza izeneko erakusketa abiatu du Museoko Laborategian, eta bertan izango da ikusgai ekainaren 12ra arte. Erakusketa Nazioarteko Biktimologia Sinposioaren harira antolatu da eta Giza Eskubideen Zinemaldiaren 19. edizioarekin ere bat egiten du.
Bizitza erakusketan 41 irudi bildu dira, eta ia guztiak zuri beltzean egindako argazkiak dira. Erakusketaren komisarioa den Gerardo Mosquerak idatzitako testua da erabat argigarria: “Gervasio Sanchezek erreportari gisa eta, bereziki, gerrako argazkilari gisa egindako lanean, gauzarik bereziena eta merituzkoena urteetan biktimei-pertsonei, baina baita hiriei ere jarraitu izana da. (…) Sánchezek, aldiz, harreman pertsonala garatu du bere argazkietako objektuekin. Gerra osteko argazkilari bat da, bere hondamendiak aurkezten dizkiguna eta berreskuratze urteetan jarraipena egiten diena, indarkeriaren glamour izugarria igaro denean. Parte-hartzaile bat da, lekuko bat bezala, lagun bat batzuetan. Biktimen historia kontatu du, eta denbora luzez argazkiak atera dizkie, tragediak hasi zirenetik familia, gizarte eta, agian, zailena den eremuan berriz sartu arte: beren esparruan. Nola bizi gorputz ahuldu batekin, esperientzia suntsitzaile batekin, absentzia zorrotzekin, memoria jasangaitzekin? Sánchezek berreraikitzen ari diren bizitza horien berri eman du, bere prozesu zailei jarraituz, kasu batzuetan haiei lagunduz, eta bizitza eta baieztapen kontakizun gogorrak aurkeztu dizkigu, paradoxa bada ere, poz lazgarria adierazten dutenak. John Yau poetak esan du jada ez dagoela heroirik: bizirik dirautenak bakarrik. Baina bizirik daudenak garaileak ere izan daitezke, eta Sanchezek erretratatu egiten ditu. (…) Gervasio gerrako erreportaria bezain artista da, eta ez dago kontraesanik horretan. Aitzitik, arteak gaitasun gnoseologiko eta komunikazio-gaitasun bereziak ditu, bere ahalmen estetiko, tropologiko, sentikor eta subjektiboetatik eratorriak. Argazkilari batzuk kritikak jaso badituzte zoritxarra estetizatzeagatik, Sánchezek ez du hedonismoa bilatu, baizik eta edertasun ahoduna, gerraren eta indarkeriaren giza tragedia erakusten diguten irudien zentzua indartzeko eta sakonago itzultzeko gai dena. Ez da gerraren eta indarkeriaren estetika bat, eragin estetikoaren bidez egiten duen kritika baizik. Antonio Muñoz Molinak esan duen bezala: Kameraren tiroan beti dago salaketa eta beti dago poesia”.
